De wind wiegt een schommel.
Een kind zet zich af met korte benen
langzaam komt de schommel in beweging
de handen stevig aan het touw.
hoger hoger een kinderlijk verlangen
een reis naar de zon.
Pieken en dalen in een mens zijn leven
al schommelend verlies je hoogte
je kunt niet blijven zegt een zachte stem
in gedachte keer je terug naar de aarde
land met beide benen op de grond
waar het als kind al schommelend begon
lang geleden de reis naar de zon
is niet vergeten.
De wind wiegt een schommel.
Christiene Düthler©
Gedicht 2015