zondag 22 september 2019

Zo gewoon en toch heel bijzonder


Mijn vriendin Marléne bracht van het uit eten een steen voor mij mee die daar in de vensterbank lag,ze dacht aan mij en vroeg of ze er hem mee mocht nemen,om dat haar vriendin het leuk vind stenen te beschilderen,En zo werd deze steen zo heel gewoon en toch heel bijzonder!
Een bijzondere herinnering aan mijn lieve vriendin Marléne
Christiene Düthler.




                                                              Verlies.
                                                        Vriendschap. 
                                                        Jij was oprecht en eerlijk
                                                        jou woorden blijven en hangen
                                                        je maakte soms de mensen
                                                        aan het schrikken,misschien
                                                        dachten zij het zelfde als jij

                                                        bang voor scheve gezichten
                                                        ze speelde mooi weer.
                                                        Maar jij zo als je was,recht door zee
                                                        zo blijf ik jou herinneren.
                                                        Er bleef je niets bespaart
                                                        25 jaar kanker.....

                                                         Je hebt zo veel mee gemaakt
                                                         maar nooit geklaagd.
                                                         Je overleefde je man en niet veel
                                                         later je moeder.
                                                         Bewondering door vele.

                                                        Voor jou die zei ik moet door
                                                        Je haalde alles uit het leven
                                                        zo goed en zo kwaad als het kon
                                                        genieten vakantie de vitamine
                                                        van haar leven
                                                        uit eten met vriendinnen.

                                                        Met lood in de schoenen wetend
                                                        hoe zwaar het was voor haar
                                                        sprak jij warme woorden
                                                        voor je vriendinnen als soort van troost
                                                        je zei het gaat niet lang meer duren
                                                        ik ben op.

                                                       Marléne word op genomen
                                                       beld voor het laatst haar vriendinnen
                                                       heel zachtjes heel kort
                                                       ze hebben mij verlegd naar het kamertje............
                                                       Geen telefoon,geen lieve stem
                                                       het blijft dood stil.

                                                       Marléne........... haar laatste reis.
                                                       woorden schieten te kort

                                                       Christiene Düthler