Een dorpsschool 1

                                                  
                         Christiene Düthler©



                                                               Een dorpsschool.
In het dorp staat een oud woonhuis er is een schooltje in gevestigd,Greetje en  haar twee broers gaan  vandaag weer naar school.De grote vakantie is weer voorbij.Ze lopen, richting school ook Greetjes vriendinnen Ankie en oukje lopen mee voor ze bij school zijn is het al een aardig groepje.Ze komen bij school aan en lopen achter om,daar is ook het speelplein.Klokslag half negen gaat de bel, de meester komt naar buiten de kinderen stellen zich op de kleinste voor aan Greetje zit in de tweede klas met haar twee
vriendinnetjes, en broer Jan zit in de derde klas en Sjef een oudere broer zit in de vierde klas.Van elke familie zit wel een kind in de klas.De kinderen volgen de meester de houten trap op het maakt een hoop lawaai, ze komen binnen en zoeken een plaatsje .Het lokaal waar ze zitten lijkt een huis kamer.En dan kunnen de lessen beginnen,als dat maar goed gaat.De grote kinderen krijgen aardrijkskunde, de meester heeft het druk,de kleintjes leren hun eerste woordje te schrijven.Andere krijgen een opdracht, de meester moet zich in zes stukken op delen de arme man,het is best knap om zes klassen draaiende te houden,hij loopt tussen de rijen door en helpt de kleintjes met het schrijven van de woordjes,Greetje en Ankie zitten naast elkaar en moeten zachtjes lezen, maar zitten te kwebbelen en krijgen een waarschuwing, dan loopt de meester naar voren hij rolt de wereld kaart uit, en roept een van de kinderen naar voren, en geeft de wijsstok aan en noemt een land op,Truus is de eerste Oukje kijkt haar ogen uit wat knap dat haar zus dat weet.Sjef kom jij naar voren, dat is de ouste broer van Greetje,meester noemt nog wat landen op.Er is altijd wel iets te zien of te horen,de kinderen zijn nooit echt bij de les.De man had nog geen tijd om na te denken of ze wel iets leerden.De kinderen,vinden het wel gezellig,het lijkt één grote familie met vriendjes en vriendinnetjes.Tussen de middag gaan de kinderen naar huis om te eten,en tijdens het eten vraagt moeder hoe het is geweest,en wat ze geleerd hebben.De meester heeft in de pauze alles  moeten voor bereiden, wat en hoe hij de lessen zou geven,voor dat hij het klaar  is het al weer tijd voor de bel en de les kan weer beginnen.En zo  gaan de dagen voorbij.Enkele ouders hadden onderling contact,zo ook de ouders van Greetje en Jan en Sjef.Ze hebben zo hun twijfels over wat de kinderen leren.De school draaide al weer een paar weken.de meester begon steeds meer moeite te krijgen om orde te houden, de kleintjes dat gaat nog maar de grote kinderen dat is knap lastig.


                                                  Christiene Düthler©
                                                   

jaren vijftig verhaal.

word vervolgd.

Kipje

                         Christiene Düthler©

Een kipje,

Tineke woonde tussen de boerderijen in een dorpsstraat met, op zijn tijd, boeren lucht. Er waren wat winkels,
een kruidenier, een bakker en een slagerij. Zij deed vaak boodschapjes voor haar mama. Aan de overkant van haar huis was een boerderij, daar ging ze ook wel eitjes en melk halen en dan natuurlijk naar de dieren kijken.

De paarden en de koeien in de wei en op het erf de kippen en ganzen en een hond Pluto, die waakte bij en om de boerderij. Een keer in de week kwam de kruidenier aan huis met zijn bakfiets, dan belde hij aan en had een grote draagmand met boodschappen aan zijn arm. In de mand zat van alles: koffie, thee, snoepjes en koekjes. En altijd een verrassing er bij leuk voor de kinderen.

Tineke zorgde dat ze altijd bij de deur was als hij kwam, hij schreef de bestelling op een briefje en een week later werd het dan bezorgd met de bakfiets. Ook de melkboer kwam aan huis en ging achterom en hij had een melkbus en een maatkan  bij zich en zo kreeg je iedere dag verse melk. Maar zo waren er ook boodschapjes die minder leuk waren, dan zei mama: wil jij een boodschapje doen voor mij? Het was niet zo ver van haar huis af. Een klein boerderijtje met van binnen alles nog in de oude staat, de tegels, een pomp in de keuken en een bedstee in de kamer. Tineke hoefde niet binnen te zijn. Ze werd op pad gestuurd of ze een kipje wilde halen en kreeg een boodschappennetje mee. En daar ging ze, met lood in haar schoenen.

Ze zag Francien al staan, met een sigaret tussen haar de lippen, voor haar was het de gewoonste zaak. Ze zei: "zo meisje, ben je boodschappen aan het doen, wat zal het zijn?" Het hoge woord kwam er uit: "Ik kom een kipje halen".

"Loop maar even mee dan zal ik een mooi kipje uitzoeken". Ze lopen een stukje de verwilderde tuin in en als ze aan het eind van het pad  zijn, komen ze bij een hek werk, Francien gaat als eerste er door en dan komt Tineke er achter aan. Francien sluit het hek en dan komen ze bij de kippenschuur. Francien maakt de deur open en laat Tineke binnen. Zo veel kippen had ze nog nooit gezien, horen en zien vergaat! Francien kijkt een keer Tineke haar kant in en begint in het rond te graaien, de kippen vliegen in het rond en rennen voor hun leven. Tineke blijft bedremmeld staan bij de deur, stof en veren vliegen door de lucht. Ja hoor, ze heeft er een te pakken. "Kom meidje we hebben een mooi kippetje".

Ze lopen het tuinpad terug richting erf en terug bij de achterdeur ziet het er allemaal  nog vredig uit, maar dat is van korte duur. Er staat een reuze boomstronk, de hakbijl ligt er boven op. Met een hand legt ze het kipje er boven op en met de andere hand zwaait ze met de bijl door de lucht. En met een flinke klap op het nekje, was het gebeurd met het kipje, het kopje lag er naast. Francien pakt het kipje op, ze loopt even naar binnen en komt terug met een krant, pakt het kipje in de krant en zegt "Zo meidje, jullie eten vanavond kip". Ze doet het kipje in het netje en daar gaat Tineke, hevig ontdaan.

Een ding weet ze nu zeker, als mama een kipje wil dan gaat ze het zelf maar halen. Tineke loopt als in trance, ze houdt het netje ver van zicht af. En daar gaat ze met het kipje zonder kopje. Francien roept nog doe mama de groeten maar Tineke hoort niks meer.

Christiene Düthler©

jaren vijftig.

Mijn droom - boerderijtje.

                           Zo ben ik begonnen met schilderen , mijn droom-boerderijtje

                           een tuin vol bonte bloemen,en natuurlijk een haan met kippetjes.

                           Het leek mij leuk om dit te laten zien...

                                                     Groetjes Christiene.

Vakantie vlinders

                                                             Christiene Düthler©

                                         Vakantie vlinders- tekenen- schilderen-18x26

                                          1- dagpauw vlinder.

                                          2- Bond zandoogje.

                                          Wens al mijn bezoekers

                                          een mooie Zomer-Vakantie!

                                          Ik ben er even tussen uit.

                                               Lieve groet

                                               Christiene.

Dansen met doek

                                   Christiene Düthler©

                                                Dansen met doek.

                                       Pentekening-schilderen-  50x60
                                                 

De wind wiegt een schommel

                                    De wind wiegt een schommel.

                                    Een kind zet zich af met korte benen

                                    langzaam komt de schommel in beweging

                                    de handen stevig aan het touw.

                                    hoger hoger een kinderlijk verlangen

                                    een reis naar de zon.

                                    Pieken en dalen in een mens zijn leven

                                    al schommelend verlies je hoogte

                                    je kunt niet blijven zegt een zachte stem

                                    in gedachte keer je terug naar de aarde

                                    land met beide benen op de grond

                                    waar het als kind al schommelend begon

                                    lang geleden de reis naar de zon 

                                    is niet vergeten.

                                    De wind wiegt een schommel.

                                    Christiene Düthler©

                                    Gedicht    2015

Een liedje voor jou

                                          Christiene Düthler©


                                    Voor dag en dauw zit ik op mijn stekje

                                    en zing een liedje voor jou.


                                  Tekenen en schilderen---50 x 36

Cassandra Charon Calliope

Christiene Düthler©

pentekening 18x26

Canssandra

Charon

Calliope

Elfenparadijs.

                                            

                                              Christiene Düthler©
 


                                                    Elfenparadijs.

                                                    Zilveren vleugels schitteren
                                                    in de zon
                                                    kleine wezens schommelen
                                                    op een blad van een zonnebloem.

                                                    Blauwe klokjes deinen
                                                    heen en weer
                                                    Elfjes zingen een lied
                                                    bijtjes en vlindertjes zweven
                                                    zachtjes klinkt muziek.

                                                    Verstoppertje spelen tussen
                                                    bloemenkleuren 
                                                    elfen kopjes lichten op als
                                                    gouden bloemknopjes
                                                    een elfje schrikt en struikelt over een
                                                    Vergeet- me- niet.

                                                         Christiene Düthler©

De schelpvrouwen,Bella Donna en Mia.

Bella

De Schelpvrouwen

Gaan jullie met me mee een feestje bouwen appt zeemeermin Sirene, met haar waterdicht mobieltje,  naar Bella, Donna en Mia, de mooie schelpvrouwen van de zee. Ze glijdt met bevallig soepel lijf door het water, haar lange blonde haren uitwaaierend in golvende bewegingen achter haar aan.
Ze wuift naar de oranje-goudkleurige zoenende vissen, die intens verliefd haar niet eens opmerken , plukt zeewier en wacht op antwoord.
Natuurlijk gaan we mee. Wij zijn altijd ín voor een party , het kan niet dol genoeg worden Sirene, wij komen eraan.
De prachtige met schelpen beklede Bella, Donna en Mia voegen zich weldra bij Sirene , die het lange zeewier in het borrelende water laat glijden, waaraan de schelpvrouwen zich vastklampen op weg naar het zeefeestje.Het helder blauwe zeewater wordt verlicht door groepjes lichtgevende visjes.
Sirene blikt haar omhoog en blubbert: “Kom we gaan die verwaande kwallen versieren”.
Met wulpse bewegingen grijpen de schelpvrouwen zich vast aan de tentakels van de kwallen en slingeren heen en weer van de ene naar de andere. De kwallen weten niet wat ze voelen en telkens ze denken nu snel de tentakel om ze heen zitten ze weer bij een ander.
Schelpvrouwen en zeemeermin genieten van het uitdagende spelletje . Ze kunnen zich geen groter feest dan kwallen plagen voorstellen. Het golvende water en aan waaiende tentakels slingeren ze heen en weer. Een slingeraapje kan het niet beter.
Plots gilt Sirene wegwezen nú.. snel. Zonder vragen zeilen Bella, Donna en Mia naar beneden dan weer naar boven, terwijl Sirene de grote zeester afleidt met haar waaiende blonde haren en werpen zich neer op het goudgele strand van Ameland.

                                                           Geschreven door Ria. 
http://www.rias-weblog.nl

          

                                        

                                                                    Donna

                                                                         Mia