dinsdag 2 juli 2013

Zo veel mensen en toch alleen.


                                                            Christiene Düthler©

                                                Alleen zijn met je gedachten
                                                hij weet alles zo goed over vroeger
                                                een geboren verteller niet wetend
                                                hoe vaak hij het al heeft herhaald
                                                zijn vrouw wil hij niet horen
                                                dit heb je al verteld een diepe zucht
                                                zij kent de verhalen al duizende de malen.

                                                Weet je wie hier gisteren was....je broer
                                                 hier is niemand geweest.
                                                 Kijkend naar het bezoek weet jij
                                                 hoe ik hier gekomen ben
                                                 een vaag antwoord voor bestwil
                                                 hij tikt tegen zijn hooft en zegt
                                                 ik weet het allemaal niet meer.

                                                 nog even dan ga ik weer naar huis
                                                 niet wetend dit is zijn nieuwe thuis
                                                 loopt mee naar de deur
                                                 bedankt voor het bezoekje.
                                                 De zuster sluit de deur
                                                 hij blijft achter een gesloten deur.

                                                     Christiene Düthler©

een klik voor groter zien.

[Dementie]

27 opmerkingen:

  1. niet leuk :( maar zo herkenbaar
    dit heb je mooi geschreven Christiene
    liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi en treurig tegelijkertijd, Christiene! De fase waarin men soms wel soms niet weet is vaak het moeilijkst en dat heb je goed weergegeven.
    'n lieve warme groet,
    Lilian

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Niet leuk, maar zo kan het zijn, jammer genoeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. heel schrijnend he christiene...
    een brok in mijn keel...

    wat heb je het mooi verwoord,

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Tine,
    Dit is jammer genoeg één van de vele kwalen, waarop de geneeskundige wereld nog geen afdoende antwoord heeft gevonden. Dementie in tal van vormen. Een vriend of vriendin zien aftakelen, een familielid dat het noorden kwijtraakt, een verre verwant die niet eens meer weet wie je bent. Het is een jammerlijke vaststelling, waartegen je geen verhaal hebt. Een mooie illustratie, doch bovenal oprecht en heel realistisch weergegeven in je verhaal. Het is zo herkenbaar en toch tezelfdertijd zo ontnuchterend...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi en integer schrijven. Zo jammer dat ze op deze ziekte nog geen vat hebben!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. 't is niet gemakkelijk als dierbaren gaan dementeren ..

    aangrijpende geschreven, christiene!!

    en je schilderijtje is weer zo vol van liefde!!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. dementie, op mijn werk heb ik er iedere dag mee te maken, ik werk op zo'n afdeling, ik ken die verhalen

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Heel herkenbaar en zo mooi, gevoelig geschreven lieve Christiene. Zelf hebben we jaren een moeder en grootmoeder met alzheimer gehad dus dit knap stukje ligt dicht bij mijn hart... bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Een waar verhaal maar zo schrijnend
    na een leven van werk,
    het goede zowel als het kwade,
    het kinderen opvoeden,
    en veel van het leven verwachten
    het zou niet mogen zijn dat mensen dit overkomt.
    Helaas ... heel realistisch en met waarde weergegeven C. ♥

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Goedemorgen Christiene,

    ach... wat een aandoenlijk gedicht.
    Mooi..

    En zo herkenbaar...

    Liefs, Marlou

    .

    BeantwoordenVerwijderen
  12. De laatste loodjes...

    Lief groetje, Annet

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Gisteren mijn schoonvader zijn 90ste verjaardag gevierd, of hij zich morgen nog het schaarse bezoek kan herinneren ? .....

    BeantwoordenVerwijderen
  14. mijn moeder is ook dement. ze zegt vaak, er komt niemand, terwijl mijn vader iedere dag komt en wij regelmatig. ach, konden we maar in haar hoofd kijken om te zien hoe zij haar omgeving nu bekijkt.
    Heel mooi gedicht!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. die gesloten deur, thuis doe je de deuren ook dicht, in mijn ogen klinkt het wat zwaar maar ik herken het wel.
    ps: een spiegel die valt is niet erg, die is gewoon toe aan vervanging ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Voor ik in mijn auto stap kijk ik nog een keer om
    Oma staart naar buiten, lijdzaam en gelaten
    Een aangevreten standbeeld, getergd door ouderdom
    Dat hardop in zichzelf staat te praten
    Als in een poppenkraam staat zij daar voor het raam
    Ik heb moeite om mijn tranen te bedwingen
    Ik zwaai nog even vlug maar het oudje zwaait niet terug
    Het lijkt wel of ze zachtjes staat te zingen
    Oma waarom liet je mij in de steek
    Heb je mij geestelijk verlaten
    Je ogen zo flets en je haren zo bleek
    Ik zou nog zo graag met je praten
    Opa was jouw alles en toen hij was dood gegaan
    Zat je urenlang stil voor je uit te staren
    Je maakte niets meer schoon
    Je vervuilde langzaam aan
    En je sprak verward over je kinderjaren
    Soms liep je 's avonds laat
    Met de poppen over straat
    Die jij nog uit je kindertijd bewaard had
    En ik weer nog van die keer
    Oh je wist volstrekt niks meer
    Dat je een hele nacht bloot voor de koude haard zat
    Oma waarom liet je mij in de steek
    Heb je mij geestelijk verlaten
    Je ogen zo flets, je haren zo bleek
    Ik zou nog zo graag met je praten
    Vorig jaar december zei je
    Jij weet toch als ik later groot ben ik dan ga studeren
    En heel misschien verhuizen we dan naar de grote stad
    En vraag ik aan papa om nieuwe kleren
    Ach je had het al verwacht
    Toen ben je weggebracht
    Daaraan bleek eenvoud weg niet te ontkomen
    En soms als je helder bent
    Dan vraag jij me lieve vent
    Waarom heeft de heer mij nog niet weggenomen
    © Paul De Leeuw

    BeantwoordenVerwijderen
  17. mooi geschreven, maar een beetje triest

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Goedemorgen Christiene,

    soms is het wel gemakkelijk als je van alles vergeet.
    Maar liever onthoud ik alles.
    Mijn vader herkende me op het laatst niet meer.
    Erg vond ik dat...

    groetje van Marlou

    .

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Als je ouder wordt is dementeren niet zo erg meer. Je weet het zelf niet en hoeft de zorgen van alles niet meer mee te dragen.
    Niet meer kunnen bewegen en ademnoot ,dit alles ondergaan met je volle verstand lijkt me veel erger.
    Lieve groetjes, Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Christiene,

    Een indringende en trieste tekst, helaas komt het maar al te vaak voor.

    -----------------------------------------

    geheugenverlies

    zoeken naar herinnering

    in kille leegte

    -----------------------------------------

    jeer

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Hallo Tineke,
    Morgen is het alweer de laatste werkdag van de week en dan kijken we terug tegen het weekend aan. Er wordt echt zomerweer aangekondigd, ideaal weer dus om tenvolle te genieten van de gezonde buitenlucht. Ik wens je dan ook een deugddoend en vooral onspannend weekend toe.
    Liefs,

    BeantwoordenVerwijderen
  22. The man looks calm but expressive on his face.
    Tomoko

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Hola hola Christien...ook nu weer een prachtig kunstwerk.
    Maar ja ... de inhoud.. is niet makkelijk...in de herfst van het leven.
    Zo puur.
    Dank voor dit delen
    Veel lieve zongroetjes...dag daggie

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Such a sad story -- but one that has to be told.
    Sandy

    BeantwoordenVerwijderen